Tja, al weer bijna 5 jaren geleden schreef ik in deze rubriek dat er niet alleen een Erica in Zuidoost Drenthe, “ons” Erica ligt, maar dat er ook een Erica in Zuid Afrika, Amerika en in Australië ligt.
En de verhalen lokten reacties uit. Reactie op het verhaal over Erica in Virginia – USA kwam via de HKE Facebookpagina van Cor Maatje. Cor schreef namelijk: “Binnenkort een verhaaltje over op Erica – Australië?”
En ik dacht: Dan zullen Harold G. en zijn neef Daniël L. daar toch, net als met Erica-Virginia, eerst even moeten gaan kijken en er ook iets over moeten zeggen. Prompt schrijft Daniël in zijn wekelijkse column van 27 maart 2021 met de titel “Deurdoen” onder andere: “Het verhaal ging over een vader en een zoon die in Australië, midden in de woestijn, autopech kregen. De meester liet ons op de globe even zien hoe groot Australië was vergeleken met Europa. En vertelde dat daar de meest vreemde dieren liepen. En dat het in het midden een grote, dorre boel was….”
Erica in Australië
En toen kwam er dus ook een verhaal over Erica bij Melbourne in Australië. Tja en nu met Kerstmis voor de deur moeten we toch nog maar weer eens terug naar dat Erica. Weet u het nog?
Erica, dat voor Australische begrippen – onder de rook van Melbourne ligt – en samen met hun buren nog net geen 250 inwoners bij elkaar kunnen krijgen ook daar vieren ze kerst.
Op 25 december is het daar hartje zomer en wordt de kerstviering gecombineerd met traditionele elementen met een zomers, buitenshuis georiënteerd karakter. Feestelijkheden bestaan vaak uit barbecues, hoewel kerstbomen en het uitwisselen van cadeaus in familie- en vriendenkring ook populair zijn.
In Melbourne komen elke jaar duizenden mensen samen om kerst liedjes te zingen. Het stadsplein van Melbourne is tijdens kerst een groot feest- en kerstplein. Hierdoor is Melbourne een belangrijke locatie van het “Christmas Festival”.
Klimaat Australië
Tijdens kerst is het in Australië dus zomer. In de maanden december, januari en februari is het heel heet in Australië. Tijdens de zomer kan de temperatuur zelfs oplopen tot 50 graden. Hierdoor komen veel hittegolven voor en deze kunnen lang aanhouden. De langste hittegolf duurde maar liefst 161 dagen. Van oktober 1923 tot en met 7 april is het elke dag warmer geworden dan 37,9 graden.
Kerstverhalen
Natuurlijk zijn er ook Australische kerstverhalen. Maar niet over kerststallen met ossen en ezels of wijze mannen uit het oosten die net hun kameel een ster volgden om het kindeke in de kribbe hun gaven aan te bieden.
Maar omdat de meester van Daniël het had over: “dat daar de meest vreemde dieren liepen. En dat het in het midden een grote, dorre boel was….” Wil ik deze herinnering graag afsluiten met kerstverhaal over zo’n Australisch dier.
Een verhaal dat de Australische kerstman nog altijd aan de kinderen van de Australische bewoners, de Aboriginals, vertelt.
Maar dan moeten we eerst wel iets meer over weten over de oorspronkelijke bewoners, die er natuurlijk nog steeds wonen.
Aboriginals zijn de oorspronkelijke bewoners van Australië, die er al minstens 60.000 jaar leven. Ze vormen een diverse groep met honderden verschillende stammen, talen en culturen, en leefden traditioneel als jagers-verzamelaars die nauw verbonden waren met het land en de natuur.
De Aboriginals hebben een diepe en spirituele verbinding met de natuur, die hen door middel van de “scheppingsverhalen” werd overgeleverd. Ze leven in harmonie met het land, verzamelen voedsel uit de bush, en hun traditionele kennis van seizoenen en natuurlijke hulpbronnen is cruciaal voor hun overleving en cultuur. Land, water, dieren en het weer zijn allemaal verbonden en vormen een integraal onderdeel van hun geloof en bestaan. De koala, zoals vele andere inheemse Australische dieren, speelt een belangrijke rol in deze Aboriginal-mythe over het ontstaan van de wereld. Volgens de Aboriginals waren lang geleden de dieren mensen.
In dit (kerst)verhaal is de koala een weesjongen die nooit genoeg water te drinken krijgt en altijd dorst heeft. Uit boosheid besluit hij de andere mensen ook eens dorst te bezorgen; hij steelt hun wateremmers en klimt in een boom. Wanneer de mensen de weesjongen te pakken krijgen en slaan, verandert hij in een koala en spreekt een vloek uit over de mensen.
Koobor, de weesjongen, de koala en het water.
Lang geleden, waren de dieren geen dieren – zij waren mensen.
Koobor de koala was een jongen. Zijn ouders waren dood en hij leefde met familieleden in een zeer droog deel van het land, waar nooit genoeg water was. Iedereen in de familie kreeg elke avond water, maar Koobor kreeg altijd als laatste te drinken en er was nooit genoeg meer over om zijn dorst te lessen. “Ik heb nog dorst!” riep hij, “ik wil meer water.”
“Wees stil Koobor,” riep zijn familie terug.
“Jij bent een wees en wij hebben je een huis gegeven. Je zou dankbaar moeten zijn voor wat je gegeven wordt.”
Toen hij opnieuw klaagde, sloegen zij hem en noemden ze hem ondankbaar.
Wanneer zijn familie op weg ging om voedsel te zoeken, verborgen zij hun emmers met water zodat Koobor geen water kon drinken.
Koobor leerde om het sap van gombladeren te drinken, maar het was nooit genoeg om zijn dorst te lessen.
Op een dag toen de mensen Koobor alleen lieten en voedsel gingen zoeken, vergaten zij hun wateremmers te verbergen.
Zodra zij uit zicht waren, dronk hij al het water dat zijn maag kon bergen en voor het eerst had hij geen dorst meer, maar zijn lichaam zwelde op als een ballon.
Toen de zon onderging, wist Koobor dat zijn familieleden spoedig terug zouden komen. Zij zouden hem slaan en zouden al het water nemen zodat hij weer niets te drinken had.
Hij verzamelde alle wateremmers en klom in de takken van een kleine boom. Toen zong hij een speciaal lied en de boom begon te groeien en te groeien.
Tussen de takken zat Koobor met de wateremmers. De mensen kwamen bezweet en vermoeid terug van het zoeken naar voedsel. Zij konden hun wateremmers en ook Koobor niet vinden.
Tot dat ze hem zagen zitten in de hoogste boom met naast hem de wateremmers die aan de takken hingen.
“Koobor, breng onmiddellijk die emmers naar beneden, of je krijgt een pak slaag,” riepen zij.
“Ik kom niet naar beneden,” riep Koobor, “het is nu jullie beurt om dorst te hebben!”
Verschillende mannen begonnen in de hoge boom te klimmen, maar Koobor wierp de wateremmers naar hen, en zo vielen de mannen uit de boom naar beneden.
Tenslotte lukte het twee mannen om omhoog te klimmen, de emmers ontwijkend.
Zij grepen Koobor, sloegen hem hard en gooiden hem naar beneden.
Zijn gebroken lichaam lag op de grond, waar Koobor in een koala veranderde. De Koala klom in een nabijgelegen boom en begon gombladeren te eten. Toen keek hij neer op de mensen en zei:
“Van nu af aan, kunnen jullie me doden als je voedsel nodig hebt, maar jullie moeten mijn lichaam eerst koken alvorens je mijn huid neemt of mijn beenderen breekt. Dit is mijn wet. Als je die niet volgt, zal ik terugkomen en zullen alle rivieren en meren opdrogen en zullen jullie altijd dorst hebben”.
Dit is waarom koala’s geen water nodig hebben om in leven te blijven en waarom de Aboriginals nog steeds de wet van Koobor volgen bij het koken van koalavlees. Zij zijn bang dat hij zal terugkomen en al hun water zal wegnemen, en hen voor altijd dorstig zal laten.
* * *
Feit is dat koala’s bijna uitsluitend bladeren van de eucalyptusboom eten. In die bladeren zit genoeg vocht, zodat de koala verder niet hoeft te drinken.
En verder wens ik namens de HKE iedereen op Erica en in Erica Australië mooie en gezellige feestdagen.
En wilt u zelf even naar Erica in Australië?
Dan even op onderstaande link clicken:
Tja, Erica in Australië.
Zoals ik wel vaker pleeg te zeggen: Wij hebben het hier op ons eigen Erica zo slecht nog niet want wij hebben van de meeste zaken op Erica minstens 2.
Zo hebben we nog steeds 2 voetbalverenigingen, 2 biljartclubs en ga zo maar door. En, “last but not least”, wij hebben ook Lijn 44. Handig voor al die scholieren die nog geen E- of Fat-bike hebben.
